Blog

Ik weet dat heel wat verpleegkundigen kampen of te kampen hebben gehad met een burn-out, ook omdat heel wat mensen die in de zorg werken hoogsensitief zijn. De reden waarom er vaak HSP’s in de zorg werken komt doordat wij onze sensitiviteit, ons waarnemen, intuïtie en empatisch vermogen vaak inzetten om aan te voelen wat een ander nodig heeft. Het is ook belangrijk als HSP om betekenisvol werk te kunnen doen.

Daar gaat het vaak mis…Door de lange dagen, in mijn geval in de thuiszorg dan, waar er vaak een ochtend- en avondtoer vereist was, waren dagen van 10u en soms meer, geen uitzondering. Het was soms rennen om de tijd proberen in te halen, met weinig tijd voor het sociale aspect van de job. Door die combinatie waren het ook erg korte nachten, waardoor ik niet genoeg recupereerde.

De dagen dat ik thuis was, waar ik dan ook nog huishoudelijke taken deed, had ik gewoon geen energie of fut meer om dingen te doen die ik graag deed. Die dagen waren op den duur zelfs niet meer voldoende om terug op te laden, zodat ik er weer tegenaan kon gaan de volgende werkdag. Dit ging zo een 3jaar lang door op full-time basis.  Mijn toer, waar er zelden variatie in zat, deed ik op den duur op automatische piloot, het monotone en het dagelijks praten over koetjes en kalfjes tegen de patiënten, waar er weinig diepgang nog inzat, deed mij helemaal leeglopen.

Mijn lichaam schreeuwde van de pijn, ik kon eigenlijk geen enkel plekje meer opnoemen die geen pijn deed. Ik ervoer ook vreemde tintelingen rond mijn ogen, gezicht, had steeds koude handen, mijn zicht was wazig, ik liep overal tegen en was 10 kg vermagerd. Mijn brein was op, voelde als pudding.  Ik kon niet meer nadenken, kon niet meer op de juiste woorden komen, woorden in een zin kwamen anders uit mijn mond dan dat ik eigenlijk bedoelde en ik was verschrikkelijk moe. Tussen mijn 2 shiften, deed ik eten klaar, at ik en kroop de rest van de middag in bed om te slapen, om tegen 17u terug te vertrekken.

Iedere keer als ik de moed wat verzameld had om vrijaf te vragen, was er op dat moment wel een collega die uitgevallen was voor één of andere reden. Dus bleef ik doorgaan. Ik had het wel aangegeven aan mijn leidinggevende dat ik op mijn tandvlees zat en ik er stilaan onderdoor ging. Haar antwoord was dat er geen andere oplossing was, maar als er iets zich ging aandienen, dat ze me op de hoogte ging houden. Maar die oplossing kwam er niet.

Op een bepaalde dag was ik aan het rijden met de auto en terwijl ik mijn toer bij wijze van spreken, met mijn ogen dicht kon rijden, kwam ik in een dorp terecht waar ik niet moest zijn en ik wist zelfs niet meer waar ik was. Ik was compleet in paniek! De tranen liepen over mijn wangen en kon niet meer stoppen, ik belde mijn partner en heb daar waarschijnlijk een half uur zitten huilen, zonder een woord te kunnen uitbrengen. Mijn partner heeft toen in mijn plaats beslist om de dokter op te bellen, we zijn dan samen bij de huisarts langs geweest en daar kreeg ik terug een paniekaanval. Het verdict was vlug gemaakt..Ik werd verplicht thuis gezet en ben nooit meer terug gegaan naar die thuiszorgpraktijk.

Tijdens mijn herstel, wat enorm zwaar was, kon ik mentaal mijn werk niet loslaten, het schuldgevoel, de schaamte, twijfels en angsten waren erg lastig om te dragen. Schuldgevoelens omwille van het feit dat ik mijn collega’s en patiënten in de steek liet, schaamte t.o.v mijn leidinggevende omdat ik uitgevallen tijdens een erg drukke periode, twijfels in mezelf en naar mijn hele mens-zijn, mijn kunnen en angst voor de toekomst, wat ging er van mij worden en zou ik nog ooit kunnen werken? Ik voelde me zwak, een bedrieger...Mijn aangeleerde overtuiging dat een burn-out voor luiaards was, hielp hierbij ook niet.

In het begin vulde ik mijn dagen met slapen, luisterde naar ingesproken boeken via Storytel, want zelf lezen lukte voor geen meter en ik ging de natuur in om te wandelen, samen met mijn hondjes. De natuur en mijn dieren werkten helend voor mij. Ik bracht vruchten mee van de boer zijn land die achtergebleven waren na de oogst, ik nam terug foto's van al het moois rondom mij, vooral van vlinders. Ik sprak mezelf toe dat ook ik in een periode van coconen was en als de rijp ging zijn, ik me zou ontpoppen tot een kleurrijke vlinder. Deze visualisatie zag ik dagelijks voor mij en hielp mijn herstelproces.

Ik ging me meer verdiepen in mijn hoogsensitiviteit waar ik leerde dat een HSP erg omgevingsgevoelig is, m.a.w dat de juiste werkomstandigheden een belangrijk criterium zijn om te kunnen floreren als HSP.  Dit omvat bijvoorbeeld een fijne werksfeer, een rustige werkplek, een plek waar je opbouwende kritiek krijgt, waar er geen hoge druk ligt voor prestaties of competitie.

 Ik maakte een afspraak bij een loopbaancoach en daar werd al snel duidelijk wat ook belangrijk voor mij is, namelijk dat ik autonomie heb over werkdagen/uren, dat ik mijn zelfstandig statuut zeker wou behouden, dat ik erg goed kan luisteren en oplossingsgericht werk, dat ik van uitdagingen houd waarvan ik het liefst deze bewust zelf kies.

Mijn mindfulness cursus leerde mij hoe ik beter mijn grenzen kon voelen in mijn lichaam, hoe ik milder voor mezelf kon zijn, hoe ik mijn brein tot rust kon brengen, ik stresshormonen kon afdrijven door middel van ademhalingstechnieken. Ik zag ook in dat burn-out enkel bij mensen voorkomt, die van zichzelf al de lat hoog leggen in alles wat ze doen, dat het ook veelal perfectionisten zijn die ongezonde eisen van zichzelf vragen en dat het ook vaak people pleasers zijn...het was een pad van vallen en opstaan, waar ik heel veel weerstand voelde maar waar ik nu heel dankbaar voor ben.

Met deze kennis op zak en ook door hulp van gezondere voeding en supplementen met vitamine B12(die ik nu nog steeds tweewekelijks laat inspuiten), voelde ik mij langszaam sterker worden, lichamelijk, mentaal, psychisch, alsook spiritueel.

Ik keek uit voor een job als zelfstandige thuisverpleegkundige, met genoeg ruimte voor het uitbouwen van mijn eigen praktijk en die vond ik ook! Ik voel nu eindelijk dat mijn burn-out niet voor niks is geweest, dat het een periode was van veel dingen en mensen loslaten, verwachtingen van anderen, ja ook van mezelf. Het was een heftige reis met veel innerlijke kritiek, pijn, verdriet maar met een mooie eindbestemming en het uitzicht is prachtig!

Voor jij die nu in een burn-out zit, houdt vol, het is niet makkelijk, maar je bent niet alleen! Elke dag is een nieuw begin en morgen schijnt de zon misschien weer iets feller dan vandaag. Jouw burn-out wil je iets vertellen!

Liefs Nancy